Dit gebeurde vanmiddag op de Markt in den Bosch.
Een klein meisje, – later hoorde ik van haar ouders dat ze bijna twee jaar is, bewoog met heel haar lijfje mee op de muziek. Ze wapperde met haar handen, alsof ze als dirigent voor een orkest stond.
Vol verbazing keek ik naar haar en om me heen. Weinig mensen hadden oog voor de man met de pet van het straatorgel. We volgdendat meisje op de voet. En toen de muziek ophield, juist op dat moment, stond het meisje roerloos stil. Wonderlijk mooi, alsof ze de partituur uit haar hoofd kende.
Ik liep door, op weg naar de plaats waar vanmiddag een kerkdienst voor doven gehouden zou worden.
M’n collega, Marcel Broesterhuizen, ging voor en aan het begin van de viering zou ik me vandaag voor de groep hier in den Bosch voorstellen als nieuwe pastoraal werker. Samen werken Marcel en ik voor het katholiek dovenpastoraat en gaan we op verschillende plaatsen in Nederland voor in kerkdiensten.
Voor de kerkdienst vanmiddag begon, vertelden verschillende mensen waar ze vandaan kwamen. Een vrouw kwam uit België. België? Ja, ze gaf aan dat er in haar eigen land geen kerkdiensten voor dove christenen gehouden worden. Hoe is dat toch mogelijk, ging er door me heen.
Maar ja, eerlijk gezegd, in de jaren dat ik zelf in parochies werkzaam was, heb ik hier niet bij stil gestaan, hoe eenzaam en buitengesloten mensen die gelovig en doof zijn, zich in een kerk kunnen voelen.
In “onze” viering hoeft niemand zich alleen te voelen. Hier klinken woorden via beelden en gebaren.
Mocht je voor jezelf en voor mensen die je kent of aan wie je denkt, meer willen weten over locaties en data van de volgende kerkdiensten of over andere activiteiten van het katholiek dovenpastoraat, zie
wie weet tot ziens
