Vlak na de Eerste Wereldoorlog
schreef Henriëtte Roland Holst hoopvol:
De zachte krachten zullen zeker winnen
in ’t eind – dit hoor ik als een innig fluisteren
in mij: zo ’t zweeg zou alle licht verduisteren
alle warmte zou verstarren van binnen.
De machten die de liefde nog omkluisteren
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen,
dan kan de grote zaligheid beginnen
die w’ als onze harten aandachtig luisteren
in alle tederheden ruisen horen
als in kleine schelpen de grote zee.
Liefde is de zin van ’t leven der planeten,
en mense’ en diere’. Er is niets wat kan storen
’t stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten:
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.
Henriëtte Roland Holst
(*24 december 1869 +21 november 1952)
Bron: Tekst verscheen voor het eerst in de bundel
“Verzonken grenzen” uit 1918